Dünyanın korkuyla savaştığı Covid-19 yaşamımızı bu günlerde oldukça etkiledi ve böyle giderse etkilemeye devam edecek.

Yaşamak, nefes almak, gezmek, dolaşmak, sevdiklerinle vakit geçirmek, bir kahve içmek dostunla, sahilde bir deniz havası almak… Oysa biz yaşamın içinde bütünmüşüz kendimizle ve hep birlikte. El ele, kol kola dolaşarak mutlu oluyormuşuz, iyi hissediyormuşuz kendimizi.

Nefes almanın özgürce dolaşmanın kıymetini çok iyi anladığımız bugünlerde içimizdeki korkuları bir an olsun unutup hayatın içinde kaybolmayı herkes çok istiyor eminim. Benim bir umudum var bu dünyanın bozulan düzeni elbet yerine getirecek güzel olan şeyleri. Bizler tekrar sarılacağız, tekrar öpeceğiz, tekrar kucak açacağız sevdiklerimize.

Umudum var, umudumuz var buna inanmak istiyoruz. Bu zor günlerinden üstesinden geleceğiz buna eminim, eminim de peki ya sonrası… Yağmurlar dindikten sonra güneş açacak ama güneş herkesin içini ısıtabilecek mi?

Korkularıyla yaşamaya devam eden insanların nasıl bir geleceği olacak? Çocuklar ne olacak? Onlar tekrar nasıl alışacak koşmaya. Aklından geçen düşünceleri nasıl silecekler bundan sonra. Sevdiklerinin korkulu gözlerini nasıl unutacaklar hayatları boyunca?

Ya bu hastalıkla mücadele eden insanlar? Sevdiğine sarılamayan insanlar?

Zor günler geçiriyoruz evet bunlar belki geçecek ama kimse yaşanan bu zor günleri unutamayacak. Hiçbir maske korkuyla bakan gözleri kapatamıyor, o maskeler çıkartıldığında düzelecek mi her şey?

Bu soruların cevabını ben de günlerdir düşünüyorum. Yaşamdan beklentilerimi yastık altına koyup sadece sevdiklerimi düşünüyorum. Geçecek hepsi buna inanmak istiyorum, geçsin hepsi ve hep birlikte düzelelim istiyorum.

Evrenin bozulan dengesi sanki bizden öç alıyor gibi. Doğa kendini yenilerken, çiçekler tekrar açarken, bahar kucak açarken evrene insanları sokağa çıkartmak istemiyor. Neden? Çünkü insanoğlu olarak çok zarar verdik doğanın da bir dengesi vardı biz onu zamanla kırdık, üzdük, hayal kırıklığına uğrattık belki de. Hayatta yaptığımız her olayın bir karşılığı vardır. İyilik zamanla yol alır sana, kötülük biraz daha zaman alır en sonunda kafana taşlar yavaş yavaş atılmaya başlar.

Dilerim ki, bu süreçten sağlıklı bir şekilde kurtulabiliriz. Tekrar derin bir nefes alabiliriz dünyanın içinde. İnsanlığın öğrenmesi gereken dersler vardı umarım dersimizi almış, ödevlerimizi yapmış bir şekilde devam ederiz yaşama sımsıkı sarılarak. Sevgiye, saygıya kucak açarak. Birbirimizi anlayarak, dinleyerek, kırmadan, üzmeden yol alabiliriz hep birlikte.

Sağlıkla kalalım, sağlıkla atlatalım bu süreci. Mutluluktan ağladığımız zamanlara kavuşmamız dileğimle. Hayatta kal, iyi kal.

Merve Küçük